ในวันอากาศแจ่มใส มดตัวหนึ่งกำลังวิ่งออกหาอาหารอย่างคล่องแคล่ว มันเดินข้ามผ่านดักแด้ตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนแปลงสภาพร่างกายจากดักแด้เป็นผีเสื้อ ดักแด้ที่ขยับหางของมัน ทำให้มดจ้องมองด้วยความสนใจ และรู้ว่าสิ่งที่มันเห็นมีชีวิต เจ้ามดไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน มันรู้สึกไม่ค่อยชอบและนึกรังเกียจ

      “น่าสงสารจริง ๆ เลย” มดร้องด้วยเสียงเหยียดหยัน “เจ้านี่ช่างมีโชคชะตาที่น่าเศร้าอะไรเช่นนี้ ในขณะที่ข้าสามารถที่จะวิ่งไปไหนมาไหนได้ตามที่ใจต้องการ ปีนขึ้นยอดต้นไม้ แต่เจ้าได้แต่นอนนิ่งในเปลือกของตัวเองอยู่ตรงนี้และมีแรงแค่ขยับหางเท่านั้น”    ดักแด้ได้ยินคำเหยียดหยันที่มดพูดออกมาทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบใด ๆ

      ไม่กี่วันต่อมา เมื่อมดตัวดังกล่าวเดินผ่านมาทางนั้นอีกครั้ง ก็ไม่พบสิ่งใดอีก นอกจากเปลือกของดักแด้ที่ยังคงอยู่บริเวณนั้น มันประหลาดใจว่าสิ่งที่อยู่ในเปลือกกลายไปเป็นอะไร มดรู้สึกทันทีว่าตัวเองกำลังได้รับร่มเงาจากปีกที่สวยงามของผีเสื้อ

       “เห็นข้าไหม” ผีเสื้อพูด “เจ้าน่าเวทนายิ่งนัก! ตอนนี้ เจ้าสามารถโอ้อวดพละกำลังของเจ้าในการวิ่งและปีนไต่ได้เท่าที่เจ้าอยากให้ข้าฟังได้นะ…”

         จากนั้น ผีเสื้อก็บินขึ้นไปในอากาศ มุ่งหน้าไปตามสายลมที่แผ่วเบาในฤดูร้อนจนลับสายตาของมดไป

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

ไม่ควรตัดสินคุณค่าของผู้อื่นจากรูปลักษณ์ภายนอก

:: พุทธภาษิต ::

อตฺตานเมว ปฐมํ     ปฏิรูเป นิเวสเย
อถญฺญมนุสาเสยฺย    น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต
บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน สอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง

อยากรวยทางลัด มาลงทุนกับเราได้เลย #เฮียเก่ง999